Follow my blog with Bloglovin
Ostatnio pisałam o pracach ogrodowych. Dziś chciałam pochwalić się dokonaniami w tym temacie. W zasadzie pochwalić moją Mamę, bo główne prace wykonała Ona. Co prawda część pomysłów przedyskutowałyśmy lub ustalałyśmy razem, razem sadziłyśmy, a i kilka detali z mojej inicjatywy powstało, jednak przyznam, że póki co jeszcze dużo muszę się od niej nauczyć w kwestii zakładania i pielęgnacji ogrodu :)
Zapraszam Was zatem na przechadzkę po naszym skromnym, wiejskim ogródku. Mam nadzieję, że będziecie czuć się w nim dobrze.

Tutaj ogródek frontowy. Składa się z dwóch części, które odgradza od siebie alejka prowadząca do głównego wejścia.

Teren, jaki mamy do zagospodarowania jest niezwykle urozmaicony. Poniżej zdjęcie z widokiem na "leśną górkę". To część wału wokół byłego stawu, któremu mam nadzieję uda się przywrócić dawny wygląd. Górka została ściętą i wzmocniona w widoczny poniżej sposób aby się nie osuwała. Jednocześnie w ten sposób uzyskaliśmy szerszy wjazd.


A to strefa patio - czyli w wersji polskiej wewnątrz podwórzowa :)

Ogródek, a raczej ogródki powstają głównie z tego co jest pod ręką, czyli kamieni, drewna, starych koryt czy blaszanych wanien. Roślinki pochodzą z rozsad, z tego co przyniesie sąsiadka lub co uda się ocalić od zagłady wykopując z jakiegoś zaniedbanego kąta. Niewiele kupowałyśmy. Są malwy, dalie, aksamitki, astry, jest lawenda, róże, wiosenne irysy i żonkile oraz tulipany. I jak widać na załączonych obrazkach jest wiejsko - jak na prawdziwą wioskę przystało :)
Praca w ogrodzie to rzecz szalenie radująca, przenoszenie kamieni, wykopywanie ziemi, jazda taczką, sadzenie roślinek. Bardzo lubię tą dłubaninę, a że wykonujemy ją głównie w weekendy, kiedy po tygodniu w wielkim mieście zaszywamy się na wsi, traktuję to jako swoisty sposób walki ze stresem.

Ha! Mamy nawet mały warzywnik, na który pomysł podpatrzyłyśmy w programie "M... w ogrodzie". Stary kompostownik, na który wyrzucana była trawa, gałązki, obierki i wszystkie organiczne odpadki, po kilku latach został przekopany a powstała z niego ziemia uformowana w taką oto pryzmę. Na pryzmie wysiałyśmy kabaczki i ogórki. Posadziłyśmy cebulą dymkę, a ziemniaki wyrosły same - ot ze wspomnianych obierek :)


I na dziś to tyle ... miło było was gościć. Z każdą porą roku ogród wygląda inaczej, zmienia szatę i charakter. Powyżej zdjęcia wiosenno - letnie, za których jakość przepraszam i obiecuję postarać się o lepsze, a że nieubłaganie nadchodzi jesień, zatem zapraszam was niebawem na następną przechadzkę.

Żeby nie było tak ubogo od razu spieszę donieść, że działeczka nie jest tylko działeczką samą w sobie. Stoją na niej liczne zabudowania. Przede wszystkim ukochany dziadkowy dom, stary, poniemiecki, piętrowy. Z malunkami na ścianie i kaflowym piecem.
Do niedawna funkcjonowała też najprawdziwsza kuchnia opalana drewnem, taka z paleniskiem i popielnikiem do którego wpadały iskierki i można było zaśpiewać "... z popielnika... iskiereczka mruga...". Tak, tak, piękne bajki zimowymi wieczorami opowiadały iskierki słowami mojej Babci.
W chwili obecnej domek poddawany jest gruntownemu remontowi, tak jak i całe otoczenie. Po śmierci Babci całe obejście długo stało zaniedbane, a rodzice zastanawiali się - sprzedać, czy nie sprzedać. Na szczęście ulegli moim namowom i nie sprzedali a ja obiecałam, że spełnię słowa sprzed wielu lat i zamieszkam w Jot.
I tak od czterech lat powoli porządkujemy teren: wycinamy chaszczory, doprowadzamy trawniki do porządku, dbamy o zastane roślinki i zaszczepiamy nowe.

Oto jak wyglądało obejście cztery lata temu. Główne prace porządkowe wykonali moi genialni i niezastąpieni rodzice.



Tak wygląda to dzisiaj.

Prace "ogrodnicze" trwają bez przerwy. Po wyrwaniu chwastów, dzikiego chmielu, którego badyle miały po kilka metrów, kolczastej jeżyny i skoszeniu kosą a następnie kosiarką prawie 2 m trawy, rozpoczął się etap zakładania ogródka. Wszystkie prace trwały etapami. Początkowo wokół domu, następnie zapuszczając się coraz dalej w ostępy łąk i sadów.

Dopiero patrząc na zamieszczone zdjęcia widzę dokładnie jak wiele ciężkiej pracy włożyliśmy w ten nasz kawałek. Wszystko własnymi siłami - 5 par rąk i tyle można zdziałać !
Niedawno usłyszałam od pewnej fajnej kobitki, że czytając mojego ostatniego posta wiedziała o co chodzi i jaki geodeta i jaki "Martwy Punkt", ale jej zdaniem ktoś kto przeczyta owego posta bez znajomości sprawy zapyta "Ale o co kaman?" I w zasadzie koleżanka ma rację, więc spieszę z wyjaśnieniami.Moje wymarzone miejsce na ziemi znajduje się w pewnej małej wiosce Jot. Z najnowszych danych wynika, że zamieszkuje ją nieco ponad 170 mieszkańców. Położenie wioski jest niesamowite, aby tam dojechać trzeba zboczyć z głównej drogi w drogę gminną, następnie przejechać przez stary, piękny las pokonać kilka wzniesień i już się jest. A to co najbardziej mnie cieszy to fakt, że droga do Jot. prowadzi tylko do Jot. i żeby się stamtąd wydostać trzeba zawrócić. A co dookoła? Lasy, lasy, pagórki a nawet góra, stawy, pola i łąki.

W tej właśnie miejscowości znajduje się bagatela 80 arowa działeczka, która należała niegdyś do moich dziadków, obecnie do mojej mamy, a jej cześć już niedługo znajdzie się w mym posiadaniu.

Teraz będzie fragment bardzo nieskromny... Otóż według mojej i nie tylko mojej opinii "Nasz" kawałek nieba jest najładniejszą działeczką w całej wsi, jest tu i staw i wodospadzik i rzeczka i łąki i stare jabłonie i śliwy.

Ach łatwiej było by wymienić czego tu nie ma... No ale nic nie przychodzi mi do głowy, bo wszystko co jest mi potrzebne do szczęścia znajduje się właśnie w tym miejscu. Stojąc na podwórku widzę las jakieś 200 m od domu, górę jakieś 20 km, pola i łąki. A dookoła starodrzew. Co więcej brak uciążliwych sąsiadów, jednego widzę przez konary drzew a pozostałych daleko "na ameryce".

Chyba zawsze i we wszystkich działaniach musi zdarzyć się tzw "martwy punkt"... bryy sama nazwa sprawia, że nie chce się mieć z nim nic wspólnego, ale on jak głód z reklamy D. pojawia się niespodziewanie i atakuje z zaskoczenia. Co jest na niego sposobem? Na głód jest D. na martwy punkt - cierpliwość. Niestety tej brakuje mi od urodzenia.

Mój, a w zasadzie nasz martwy punkt trwa od lipca a nazywa się Geodeta. Był wymierzył, wytyczył i miało już być... a nie ma. A co jest? Czekanie, dzwonienie i wiecznie za dwa tygodnie, za tydzień, sezon urlopowy itp... No więc stoimy i czekamy, lato mija, czas ucieka a My nic zrobić nie możemy, nie ma podziału - nie ma kredytu - nie ma nic.

Przed zimą nam spieszno zadaszyć, wstawić okna, drzwi - o CO już nawet nie wspomnę.

Więc uśmiecham się pięknie i szeroko do pana Geodety i urzędników wszelakich ... prosząc o pośpiech.