Follow my blog with Bloglovin

Dni zwykłe i niezwykłe

Dawno mnie nie było. Co tu dużo pisać, życie z 14 miesięczniakiem zaczynającym przygodę z chodzeniem na własnych nogach, nie pozostawia zbyt wiele czasu na wirtualne zwierzenia. Do tego panująca nam susza, zabierała cenne wieczorne godziny, kiedy to panna Anna słodko już spała, na podlewanie haziajstwa, aby nie umarło doszczętnie. I tak codziennie na dwie studnie pompa pompowała hektolitry wody, utrzymując przy życiu dwa warzywniki, ogród, podwórze i doniczkowe podwórzowe. Dzięki temu większych strat brak. Jedynie trawa nie wytrzymała próby sił i niestety mamy w niektórych miejscach puste, wyschnięte place. Mam nadzieję, że jako trawa łąkowa, nie sianka, wzejdzie bujnie w przyszłym roku...

Kiedy już aura odpuściła i wieczory znowu zapowiadały się wolne, wpadliśmy w wir wekowania. Przerabialiśmy, gotowaliśmy, pasteryzowaliśmy. W tym roku głównie soczek z malin, powidła śliwkowe, przeciery pomidorowe, soki z czarnego bzu. Jeszcze przyjdzie czas na mus jabłkowy.

Na to wszystko złożyły się również inne sprawy. Jak w życiu każdego z nas bywają chwilę cięższe i mniej przyjemne tak też było, jest u mnie. Dostałam ostatnio dużo do myślenia i przemyślenia. Posypały się gorzkie żale, przykre słowa. I to z najmniej spodziewanych stron. Postawiłam pod znakiem zapytania wiele niby pewnych spraw w moim życiu. Przez chwilę odechciało mi się sprzątać, dbać, pielęgnować, urządzać i dekorować. Myśl o nadchodzącej jesieni i jej urokach jakoś nie poprawiała nastroju.

Dodatkowo dowiedziałam się też, że jestem mało oryginalna, mieszkam na wsi jak setki innych ludzi i nic takiego ciekawego tu nie robię. Siłą rzecz zatem rozważałam kwestię pożegnania się z Wami. Skoro nie jest ciekawe to o czym Wam piszę, nie jest za grosz oryginalne i na innych blogach aż kipi od inspiracji, której tu znaleźć nie można... To po co to pisać? Dawno blog ten przestał być "pamiętnikiem remontowym", jakim był z założenia i u swych początków. Dawno przestałam pisać tylko dla siebie, "do szuflady". Piszę też dla Was.  Z drugiej jednak strony stale powiększa się grono obserwatorów, fan page na facebooku rośnie w siłę, zbliżamy się do 80 000 wyświetleń bloga. Wiadomo, że z najpopularniejszymi równać się nie ma sensu, jednak chyba ktoś tu ze mną jest?

I tak z głową pełną rozterek, wielkich znaków zapytania i nadziejami na lepsze jutro wchodzę w ten jesienny czas. A na małe smuteczki zaparzam kawę, otwieram puszkę karmelu lub idę na spacer przywitać jesień.

Poniżej dzielę się pięknem naszej okolicy. Zdjęcia mojego autorstwa, bez podpisów, korzystajcie :)










9 komentarzy:

  1. Niczym się nie przejmuj Iza i rób swoje :) buziaki przesyłam :*

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Czasami trudno puścić niektóre słowa "mimo uszu" ;) buziak :*

      Usuń
  2. Ja uwielbiam czytać Twój blog. Bardzo mnie odpręża i jest dla mnie inspiracją. Też chce tak żyć:) Zawsze znajdzie się ktoś komu mało co pasuje, ale jedna osoba nie powinna zaważyć nad całością ;) Głowa do góry, cycki do przodu i rób tak byś Ty była zadowolona :)

    OdpowiedzUsuń
  3. Zawsze znajdą się ludzie, którzy chętnie władują szpilę. Nie ma co się nimi przejmować. Oni są sfrustrowani, złośliwi i...nieszczęśliwi. Można ich tylko żałować. A Ty rób swoje, pisz, zyj tak jak lubisz.
    Pozdrawiam serdecznie
    Asia z Siedliska pod Lipami

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Gdyby to byli jacyś tam ludzie... najmocniej działają słowa najbliższych :/ niestety. Dziękuję za wsparcie :)

      Usuń
  4. Pięknie u Was! Pisz (choć wiem, jakie to trudne z 14-miesięcznym dzieckiem), bo wiele osób tu zagląda ;)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. 14 miesięczniak to nie tylko brak czasu na pisanie, ale i brak czasu na zrobienie wielu rzeczy, o których chciało by się później napisać :) Pozdrawiamy Was dziewczyny :*

      Usuń
  5. Piękna okolica, bardzo tam ładnie u Ciebie ;)
    Nie przejmuj się innymi, rób swoje i nie słuchaj innych :)

    OdpowiedzUsuń