Follow my blog with Bloglovin
I stało się to czego się obawiałam już od jakiegoś czasu. W gminie panują specyficzne układy i chyba ktoś dobrze się dogaduje z inwestorem farm wiatrowych. Bo pozytywne decyzje środowiskowe sypią się jak grzyby po deszczu. Ostatnią deską ratunku są odwołania wniesione do Samorządowego Kolegium Odwoławczego przez mieszkańców. Jeżeli to zawiedzie, w  ciągu najbliższych kilku lat zamiast wsi sielskiej i anielskiej będziemy mieć dookoła wielki plac budowlany a później otoczeni zostaniemy co najmniej 70 turbinami!! Z trwogą obserwowałam pojawiające się informacje o postępowaniach w sprawie wydania decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach tychże farm w różnych częściach gminy i niestety dzisiejszego poranka pojawiło się i to w sprawie Jot.

 Żądni kokosów inwestorzy i żądni ochłapów z tych kokosów samorządowcy chcą postawić w "rejonie" 15 turbin wiatrowych o mocy 2,3 MW każda, średnica wirnika 108 metrów, wysokość wieży 115 metrów.

Wiem, że inne wsie wnoszą protesty i odwołania, jednak informacja o tym jak są one rozpatrywane nie dociera już do opinii publicznej. Co więcej nie mamy żadnego wglądu w plany inwestora, mówiące chociażby o tym w którym miejscu ma być ulokowana farma i ile kilometrów od pierwszych zabudowań.  Co zatem robić? Odwołanie od decyzji wniesiemy na pewno, jednak boję się, że po wydanej decyzji środowiskowej będzie już po ptakach! Akcja protestacyjna? Akcja informacyjna? Sama już nie wiem.

Wiem tylko jedno nie wyobrażam sobie życia z wiatrakami na horyzoncie, a co dopiero tuż przy domu! Człowiek całe życie dążył do znalezienia swojego miejsca na ziemi, ucieka z wielkiego miasta na wieś licząc na spokój i "ekologiczne" życie. Znajduje miejsce zapomniane, gdzie niewielu trafia, otoczone lasem i polami. A tu mu nagle pan inwestor puk, puk ja tu sobie turbinki postawię żeby zarabiały na mój następny dom w Puszczy Kampinowskiej bądź w jakimś parku krajobrazowym.

Kochani! Macie pomysły? Jak uchronić jednak tą moją wieś od chciwych łapek samorządowców i inwestorów?
Wróciliśmy wczoraj w nocy. Ostatnim etapem naszej wyprawy był maraton miejski tzn. pięć miast w pięć dni. Tak więc wizytowaliśmy w Wenecji, Padwie, Weronie, Bolonii oraz San Marino. Pobudki o 8 rano, pakowanie i wyprowadzka do 10, jazda samochodem po 200 km dziennie, zameldowanie w nowym B&B, zwiedzanie do 21, sen, pobudka o 8 i tak dzień po dniu. Efekt - o tym, że przez dziewięć dni wylegiwałam się na plaży zażywając kąpieli morskich i słonecznych już nie pamiętam, zakwasy w łydkach odczuwać będę przez następne kilka dni, posmakowałam, pooglądałam, zapamiętałam i oceniłam. 1 - 0 dla Hiszpanii :)

W wyjazdach nie lubię dwóch momentów - przygotowywania do wyjazdu (pakowania) i próby ogarnięcia się po wyjeździe (rozpakowywanie). Myślami jeszcze w słonecznej Italii, a tu codzienność puk, puk. Telefony dzwonią, na maile trzeba odpisać, każdy prosi o chwilę uwagi tylko dla niego, już nie wspomnę o konieczności opróżnienia zawartości walizek i uprzątnięcia całego powrotnego bałaganu. A czasu brak, bo już inne zadania i obowiązki czekają... ach te urlopy ;)